ددلــــــم از این روزگار گرفته است،حدیث جدایـــــــــــی یا نزدیكــــــــــــــی نیست!

 قــــــــدر یكدیگر را نمی دانیم،در دنیایی كوچك هر یك به اندازه قلــــــــب خویش

 گرفتاریـــــم،از هیچ كس نمی پرسند چه هنگام می تواند خدانگــــــــهدار بگوید

از عادات انسانیش نمی پرسند،از خویشتنش نمی پرسند،كاشكی مثل روزهای

 عیــــد هر روزمان را،هر لحظه مان را لبریز از عــــشق قناعت گونه صــــــــــــــرف

  می كردیم  و بین دلهــــایمان این همه گلـــــه دیوار نشده بود،كاشكی روزهای

 واپسین عاشــــقی فرصتها ی غنیمتمان بود،یكدیگر را می فریبــیم،دل خویش را

 یك بار هم كه دریــــــایی می كنیم طوفانی میشود!می خورد به صــــــــــخره ها

 می تازد،ویران می كند،چرا ما یاد نگرفته ایم قانــــــون وفــــــــاداری را،چرا سخت

شده است گذشت و گذشتن و دوست داشتن و دوست داشته شدن بی شائبه،

 بی مــــــحابا،بی پروا،دلــــــــــم از این روزگار گرفته است،از این روزگــــــــــاری که